کودک درون من
کودک نوپایی سالم و شاد را مجسم کنید، با شور و شوقی مداوم محیطش را کشف می کند. از احساسهایش با خبر است و آشکارا آنها را نشان می دهد. وقتی آزار می بیند، گریه می کند، وقتی خشمگین است، فریاد می زند، وقتی خوشحال است، می خندد... از ته دل می خندد... این کودک بطور غریزی می داند به چه کسی اعتماد کند و به چه کسی اعتماد نکند...
تضاد عقل وقلب!!!
دلم میگه... اما منطقم نمیذاره..
تضاد آشنایی,که شاید هرکس باهاش درگیر بشه,این تضاد انگار آدم رو دو تیکه می کنه,
انگار دو نفر درون یک نفر هستند, یک تیکه لذت میخواد و یک تیکه آرامش و امنیت! از اونجایی دو نفر در یک کالبد جا نمیشن, جنگ برای موندن راه می افته, چون کالبد ما فقط برای یکیشون جا داره, گاهی قلب سوار میشه و عقل رو زیر پاش می اندازه,
دنیای روان چیست؟
ما آدمها با هم فرق داریم، بارها و بارها این رو می شنویم که ماها با هم فرق داریم؟ اما این فرق یعنی چی؟ کودک آدمی بعد از 2 سالگی شروع به درک واقعیت این جهان می کنه، چیزهایی رو می بینه، می شنوه، لمس می کنه، می چشه، بو می کنه و با هر آنچه که در اطرافش هست به نوعی ارتباط برقرار می کنه...
به نظر بعضی از آدمها، فرآیند روان درمانی، به معنی دیکته کردن زندگی ، یا به این معنی که درمانگر یک دانای کل و همیشه بهترین راه حل رو برای هرکس در چنته داره و وقتی شما سوالی برای مشکلتون دارید ، بدون چون چرا می تونه جواب بده، یا اینکه وقتی به درمانگری مراجعه می کنند فکر می کنند کار تموم و قرار فقط با مراجعه کردن درمان بشن!! واقعیتی که باید بگم اینه که درمانگر فقط یک انسان و قدرت دانای کل بودن رو نداره و بدون کمک شما نمی تونه اتفاق خاصی در زندگی شما بندازه!!
چرا این روزها وفاداری تبدیل به یک موضوع ناب و خاص شده؟
چرا انقدر با یک نفر بودن، موندن، و زمان طولانی رو باهاش سپری کردن سخته؟ اینکه قبلا چطور بوده و مردها و زنهای قدیم چجوری بودن، دردی از ما دوا نمی کنه، اینکه فکر کنیم ما نسلی هستیم که به اقتضا زمانی این شکلی شدیم واگر در جایی دیگه و زمانی دیگه می بودیم، اینطور نمی شد هم کمکی نخواهد کرد...
چرا شبیه چیزی میشیم که ازش بدمون میاد ...
شاید بارها این رو شنیده باشید که کسی بگه : این اخلاق مزخرف رو از مامانم گرفتم ... یا عین بابام عصبانی میشم و یا مثل فلانی فقط از همه چیز ایراد می گیرم ، میخوام مثل اون نباشم ولی نمی تونم .. چرا با وجود اینکه انقدر می دونیم یک خصوصیتی بد و بارها خودمون ازش زجر کشیدیم ولی باز نمی تونیم جلوش رو بگیریم !! بعضی وقتها آدم برای اینکه شرایطی رو تحمل کنه باهاش وفق پیدا می کنه،(خواهی نشوی رسوا ..) یعنی همرنگ اون شرایط میشه تا کمتر آسیب ببینه .. مثل بعضی از جانورها که با تغییر رنگ خودشون و همرنگ شدن با محیط بیرونی از جونشون محافظت می کنند..
همیشه تقصیر اوست ....
مراجع : باورم نمیشه که
همیشه آدمها با من بدرفتار می کنند... از من سو استفاده می کنند... تحقیرم می کنند
... طردم می کنند... چرا همیشه من رو گول می زنند ؟ چرا همیشه از من ایراد می
گیرند و ازم می خوان کس دیگه ای باشم؟ چرا من دوست داشتنی نیستم ... و هق هق گریه
داستانهای تکراری.. داستانهای
آدمها رو که گوش می کنی، می بینی چقدر جالب هرکس دنیای خودش رو دقیقا منحصر به فرد
خودش ساخته ... و براش عجبیه که چرا این همه اتفاق مشابه .. چرا این همه آدم مشابه
تو زندگیش سبز میشه! مگه میشه توی دنیای به این بزرگی دقیقا فقط آدمهای خودخواه،
سو استفاده گر، ایراد گیر، و گاهی در بعضی از افراد برعکس این گروه افراد ذلیل،
وابسته و سرویس دهنده سراغشون میاد؟ جریان چیه؟
چرا عشق ، نصف نیمه نمی فهمد؟
گاهی نمی دانم آن روزها واقعا وجود داشتند یا فقط افکار من به آنها موجودیت بخشیدند ، روزهای شیرین، خنده ها، آغوش ها، محبت ها !
نمی دانم تو واقعا وجود داشتی یا من تو رو خیال می کردم؟
نمی دانم ، این روزها دیگر تفاوت خیال و واقعیت را نمی دانم!
اما یک چیز را خوب می دانم، اینکه ،الان نیستی!
رسم دوست داشتن
تو را دوست دارم, اما نمی گویم یا حتی کاری هم نمی کنم که گویا
باشد , از حرفهایت ناراحت می شوم , ازت فاصله می گیرم, از کارهایت , از بی وفایی
هایت دلگیرم , دل به دیگری می بندم., دلم برایت تنگ شده, به مهمانی می روم, در دلم
از دوریت هزاران بار می میرم, اما روبرویت می خندم! در دلم هزاران بار مرورت می
کنم, اما حتی برایت یک پیغام هم نمی فرستم .. تصویرت را هر روز در ذهنم تجسم می
کنم اما به خودت! دریغ از نیم نگاهی..برایم زیبایی اما به دیگران نگاه می کنم.. از
وجودت لذت می برم, اما هفته ای یکبار به دیدنت می آیم.. با حرفهایت آرام می شوم
اما بهت زنگ نمی زنم! تو را یگانه و برای خودم می خواهم, اما به راحتی از تو می
گذرم! تو را دوست دارم اما رسم دوست داشتن ندارم !
داستان آشنای روابط مثلا عاشقانه این روزها, احساسات رو انگار
فقط برای خودمان نگه میداریم! شاید گاهی بلد نیستیم, گاهی زیادی مغرور می شویم و
گاهی می ترسیم.. یا شاید گاهی نمی دانیم احساسات چقدر سر جایشان هستند
..
روانشناس مصطفی
آفریدون
مرکز روانشناختی و مشاوره انتخاب
تلفن هماهنگی جهت تعیین وقت قبلی
فرزاد سلحشور 0616-638-0922
از چه افرادی برای ایجاد رابطه عاطفی و صمیمانه باید فرار کرد؟
فردی
که از صحبت درباره گذشته اش سرباز می زند و از سوال های مستقیم فرار می کند (شاید
مساله مهمی را پنهان می کند)
از صحبت کردن درباره احساسات خوشش نمی آید. همه مسایل را سبک، سطحی یا به خنده برگزار می کند.(شما را به درون خود
راه نخواهد داد و از صمیمت می ترسد)
از جزییات و سابقه های خانوادگی اش مطلبی نمی گوید. زیاد خانواده اش را نمی بیند
یا با آنها حرف نمی زند.( با صمیمیت مشکل دارد و ممکن است خشم سرکوب شده ای از
خانواده اش دارد سر شما خالی کند.
