سندرم (مشاوره تلفنی09226380616)Asperger

سندرم Asperger

---

سندرم Asperger (اسپرگر) که به آن اختلال Asperger نیز می‌گویند، یک نوع از اختلال‌های رشدی فراگیرنده (PDD) است. PDDها گروهی از حالت‌ها هستند که باعث دیرکرد و تأخیر در پیشرفتِ بسیاری از مهارت‌های اولیه می‌شوند، به ویژه مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی و خیال‌پردازی.

اگرچه سندرم Asperger از بعضی جهات شبیه به اوتیسم است، اما تفاوت‌های مهمی نیز با اوتیسم دارد. کودکان دچار سندرم Asperger به طور نوعی از کودکان دچار اوتیسم عملکرد بهتری دارند. به علاوه کودکان مبتلا به سندرم اسپرگر از نظر هوشی عموماً در سطح نرمال هستند و از نظر مهارت و پیشرفت زبانی نزدیک به نرمال هستند. هر چند این احتمال وجود دارد که با بالا رفتن سن، آن‌ها در زمینه برقراری ارتباط دچار مشکل شوند.

نام این سندرم از روی نامِ دکتر اتریشی Hans Asperger گرفته‌شده. او اولین فردی بود که این اختلال را در سال 1944 تشریح کرد. با این وجود، سندرم Asperger تا سال‌های زیادی به عنوان یک اختلال واحد و مستقل شناخته نمی‌شد.

علائم سندرم Asperger:

علائم سندرم Asperger متنوع هستند و می‌توانند خفیف و شدید باشند. رایج‌ترین علائم عبارت‌اند از:

·         مشکل در مهارت‌های اجتماعی: کودکان دچار سندرم Asperger عموماً در تعامل با دیگران با مشکل مواجه هستند و اغلب در موقعیت‌های اجتماعی ناشیانه عمل می‌کنند. به طور کل، این کودکان به راحتی با کسی دوست نمی‌شوند. همچنین آن‌ها در شروع و ادامه گفتگو دچار مشکل هستند.

·         رفتار غیرعادی یا تکراری: کودکان مبتلا به این وضعیت ممکن است غیرعادی رشد کنند، و حرکات تکراری انجام دهند مانند پیچاندن و فشردن دست‌ها یا انگشت‌ها.

·         تشریفات و تمایلات غیرعادی: یک کودک با سندرم Asperger ممکن است پایبند تشریفات خاصی شود و از تغییر آن‌ها سر باز زند، مانند لباس پوشیدن به یک شیوه خاص.

·         مشکل در بر قراری ارتباط: افراد دچار سندرم Asperger معمولاً با کسی که صحبت می‌کنند، ارتباط چشمی برقرار نمی‌کنند. آن‌ها ممکن است در استفاده از حالات چهره، حرکات و اشارات در حین سخن گفتن دچار مشکل باشند و زبان بدن را به خوبی متوجه نشوند. این افراد همچنین در درک مفهومی زبان دچار مشکل هستند و از زبان به صورت کاملاً تحت‌اللفظی استفاده می‌کنند.

·         داشتن علایق محدود: یک کودک دچار این سندرم، ممکن است تنها در حوزه‌های خاصی از خود علاقه نشان دهد.

·         عدم هماهنگی: حرکاتِ کودکانِ دچار این سندرم می‌توانند به گونه‌ای باشند که کودک را ناآزموده، ناشی و یا مات و سر به هوا نشان دهند.

·         مهارت و استعداد: بسیاری از کودکانِ مبتلا به سندرم Asperger به طور استثنایی در بعضی بخش‌ها مانند موسیقی و یا ریاضیات، ماهر و بااستعداد هستند.

دلایل بروز سندرم Asperger چیست؟

علت اصلی بروز سندرم Asperger ناشناخته است. اما این حقیقت که سندرم اسپرگر تمایل به تداوم و گسترش در میان افراد خانواده و خویشاوندان دارد، نشان می‌دهد این عارضه (سندرم) می‌تواند موروثی باشد (از والدین به کودکان منتقل شود).

میزان شیوع سندرم Asperger:

این سندرم تنها در همین اواخر به عنوانِ یک اختلالِ مستقل و واحد تشخیص داده شد. به همین دلیل، شمار افرادی که به این عارضه دچارند نامشخص است. با این حال، سندرم Asperger از اوتیسم شایع تر است. در ایالات‌متحده آمریکا برآورد می‌شود از هر 250 کودک، یک کودک دچارِ این عارضه است. و در کانادا از هر 10000 کودک، یک نفر دچارِ این عارضه می‌شود. این سندرم در پسرها بیش از چهار برابر دختران اتفاق می‌افتد و در اغلب موارد بین سنین 2 تا 6 سالگی تشخیص صورت می‌گیرد.

نحوه تشخیص سندرم Asperger:

اگر علائم وجود داشته باشند، پزشک بررسی کاملِ سابقه پزشکی و آزمایش جسمانی و عصبی، اقدام به معاینه بیمار می‌کند. بسیاری از افراد دچارِ سندرم Asperger، کشیدگی طبیعی عضلانیِ پایینی دارند و دچار کنش پریشی (مشکل داشتن در فعالیت‌هایی که نیاز به حرکت و هماهنگی دارند)، یا عدم هماهنگی هستند. هر چند هیچ‌گونه آزمایشی برای سندرم Asperger وجود ندارد، اما پزشک برای حصولِ اطمینان از این که این علائم مربوط به اختلال‌هایِ جسمیِ دیگر نباشند، ممکن است از آزمایش‌های متفاوتی مانند اشعه ایکس و تستِ خون استفاده کند.

اگر اختلال جسمانی یافت نشد، پزشک کودک را به یک متخصصِ اختلال‌هایِ رشدی کودکان، ارجاع می‌دهد. پزشکِ متخصص بر پایه میزان پیشرفت کودک، به علاوه مشاهداتی که از رفتار و گفتارِ کودک دارد، تشخیصِ خود را انجام می‌دهد. همچنین پزشک اغلب در مورد کودک، از طریق والدین، معلم‌ها، و دیگر افراد بزرگ‌سالی که با کودک آشنایی دارند، به دنبال جمع‌آوری اطلاعات است.

درمان اختلال Asperger:

در حال حاضر، درمانی برای رهایی از سندرم Asperger وجود ندارد. اما درمان می‌تواند باعث بهبودِ عملکرد شود و رفتارهای ناخوشایند را کاهش دهد. درمان ممکن است شامل ترکیبی از موارد زیر باشد:

·         آموزش و پرورش ویژه: آموزش و پرورشی که منحصراً برای نیازهای آموزشیِ کودک (با توجه به مشکلاتِ همان کودک) ساخته شده باشد.

·         تغییر رفتار: تغییر رفتار شامل راهبردهایی برای پشتیبانی از رفتارِ مثبت و کاهشِ مشکلات رفتاری است.

·         گفتاردرمانی، تَن درمانی (ورزش‌درمانی)، و یا کاردرمانی: این درمان‌ها برای افزایشِ توانایی‌های اساسیِ کودک طراحی‌شده‌اند.

·         درمان‌های مهارت‌های اجتماعی: به واسطه یک روانشناس، یا مشاور، یا پزشک آسیب‌شناسِ گفتار و قوه ناطقه (متخصصی که به ارزیابی و درمان افرادی که در برقراری ارتباط مشکل‌دارند و یا دچار نارسایی بلع هستند، کمک می‌کند)، و یا مددکار اجتماعی اجرا می‌شود. این درمان‌ها شیوه‌هایی فوق‌العاده برای کسب مهارت‌هایِ اجتماعی هستند.

·         تجویز دارو: دارویی که بتواند به خودیِ خود سندرم Asperger را درمان کند، وجود ندارد. اما از داروها برای مهارِ بعضی از علائمِ خاص مانند اضطراب، افسردگی، فزون کاری، و یا رفتارهایِ واسواسی-اجباری، می‌توان استفاده کرد.

دورنمای افراد دچار سندرم Asperger:

کودکانِ دچار این سندرم در معرضِ خطرِ رشد دیگر حالت‌ها مانند افسردگی، ADHD، شیزوفرنی(اسکیزوفرنى) و OCD هستند. اما برای هر یک از این حالت‌ها روش‌هایِ گوناگونِ درمان وجود دارد.

به این دلیل که میزانِ بهره هوشی افراد دچار سندرم Asperger معمولاً متوسط و یا بیش از متوسط است، لذا این افراد توانایی لازم برایِ خوب عمل کردن را دارند. به هر حال، آن‌ها ممکن است بعضی از مشکلاتِ اجتماعی خود را (مانند ضعف در برقراری ارتباط و تعامل با دیگران) تا پایان بزرگ‌سالی با خود به همراه داشته باشند.

آیا می‌توان از سندرم Asperger پیش‌گیری کرد؟

این عارضه را نمی‌توان پیش‌گیری و متوقف کرد و شفا داد. اما تشخیصِ زودهنگام و درمان می‌تواند باعث بهبود عملکرد و ارتقاء کیفیتِ زندگی می‌شود.

 

 

https://t.me/entekhab123

مرکز روانشناختی و مشاوره انتخاب

تلفن هماهنگی جهت تعیین وقت قبلی:

0616-638-0922 فرزاد سلحشور

مرکز مشاوره تلفنی