دست فروشان دوباره بازار ایذه را در تصرف خود در آورده اند و رفت آمد عابرین را با مشکل دچار کرده اند...
بازار مرکزی ایذه تنها محل تجاری و پزشکی و اجتماعی از ارکان مختلف این شهر می باشد.عدم وجود مکان تفریحی در این شهر و گشت و گذار روزانه چندین هزار نفر به قصد خرید و یا تفریح و گشتن در سطح شهر باعث ترافیک فردی و ماشینی در شهر میشود.
اول این واقعیت را بپذیریم که خشمگین هستیم ، دوم تصمیم بگیریم که چه کاری می توانیم درباره آن انجام دهیم. گاهی ممکن است به این نتیجه برسیم که نشان دادن واکنش پرخاشگرانه بیشتر به نفعمان است. در مواقع دیگر ممکن است پاسخ انفعالی و بدون جرات را انتخاب کنیم. در بیشتر مواقع باید روش باجراتی را انتخاب کنیم. چیزی که درک آن در اینجا مهم است ، این است که باید بدانیم حق انتخاب و مسوولیت یک شیوه پاسخدهی مناسب در هنگام عصبانیت با ماست. نباید به بهانه عصبانیت دست به اعمال پرخاشگرانه بزنیم. به عبارت دیگر بیان این جمله که چیزی را شکستم یا به کسی صدمه زدم ، برای این که عصبی بودم ، شیوه نامعقولی برای اجتناب از مسوولیت است. این خشم نیست که موجب می شود به شیوه های خاص عمل کنیم ؛ بلکه این ما هستیم که عصبی می شویم و تصمیم می گیریم که یا به شیوه اجتماعی پسند و قابل قبول یا به شیوه غیراجتماعی و غیرقابل قبول واکنش نشان دهیم.
وقتی با ما بدرفتاری می شود یا ناکام می شویم ، باید به یاد داشته باشیم که در مقابل خشم یک فرد مقابله کننده هستیم و باید بتوانیم از مهارت های مختلفی برای کنترل خشم خود استفاده کنیم. مهارت های مخلتفی برای کنترل خشم وجود دارد که به چند مورد به شرح زیر اشاره می شود:
§ خود آرام سازی: وقتی عصبانی هستیم ، استفاده از مهارت های خودآرام سازی بسیار مفید و اثربخش است. حقیقت دارد که می گویند وقتی عصبانی هستیم پیش از این که پاسخ بدهیم باید تا عدد 10 بشماریم. این کار به ما فرصت می دهد تا بهترین راه حل را انتخاب کنیم. همچنین می توانیم با تنفس آرام و عمیق در مدتی کوتاه خود را کاملا آرام کنیم سپس در وضعیت بهتر و آرام تر راه حلهای خود را بررسی کنیم. اگر احساس می کنیم فریادزدن یا عمل پرخاشگرانه به نفعمان است
«خشم» خوب است یا بد؟
خشم احساسی طبیعی است اما وقتی این احساس به رفتار تبدیل میشود، در واقع نوع واکنش ماست که مساله اصلی به‌شمار می‌آید.
: خشم یک احساس است و همه ما در زندگی خود برخی مواقع آن را تجربه میکنیم.
وجود این احساس کاملا طبیعی بوده و به منزله مشکل نیست، اما وقتی این احساس به رفتار تبدیل میشود و پس از ایجاد این احساس، واکنش از خود نشان می‌دهیم در واقع نوع واکنش ماست که مساله اصلی به‌شمار می‌آید.
ذهن را تابع خود کنید
دیسپنزا نویسنده کتاب “evolve your brain” یا “مغز خودتان را رشد دهید” است. وی به خاطر شرکت در فیلم مستند “?what the bleep do we know“ یا “چه چیزی می دانیم؟ “مشهور شد. دیسپنزا می گوید ما می توانیم مغز خود را مجدد برنامه ریزی و به اصطلاح سیم کشی کنیم تا به عادات بد خاتمه دهیم، روش زندگی مان را تغییر دهیم و بدن خود را بهبود بخشیم. او نمونه عملی فلسفه خودش است. در اثر یک تصادف چندین استخوان کمر وی شکست. تشخیص پزشکان این بود که او دیگر نمی تواند راه برود. دیسپنزا توانست بدون درمان پزشکی بدن خود را شفا دهد.
یکی از زمینه های تحقیقاتی مهم دیسپنزا بهبود خودبه خود است. منظور درمان فوری بیماری بدون استفاده از روش های معمول پزشکی است. او در مصاحبه خود افرادی را مثال می زند که از بیماری های وخیم مختلف خود به خود درمان یافتند و می گوید:
” من بعد از واقعه تصادفم تحقیق روی امور معنوی، سلامتی و نگرش را آغاز کردم. به کشورهای مختلف سفر کردم، با افرادی با تشخیص های مختلف و شرایط بیماری جدی دیدار کردم و بعد ذهن آنها را تغییر دادم و آنها بهتر شدند. چهار چیز عمده در این زمینه نظر من را جلب کرد. اولین چیز این بود که همه آنها باور داشتند و پذیرفته بودند که یک بعد معنوی درون همه آنها وجود دارد. چیزی که این زندگی را به ما می بخشد، و اینکه معنویت موضوع عجیب و غریبی نیست. معنویت همان آگاهی است و نوعی هوشمندی که موجب می شود ضربان قلب شما ادامه یابد. چیزی به ما زندگی می بخشد. چیزی وجود دارد که از ذهن ما بسیار بزرگتر است و اراده آن از ذهن ما بسیار بیشتر است. این ذهن به زندگی عشق می ورزد عشقی بسیار بیشتر از عشق ما به زندگی. این ذهن برتر خود درونی ماست. وقتی خواسته ما با خواسته او منطبق باشد، وقتی ذهن ما با ذهن او منطبق باشد، وقتی عشق ما به زندگی با عشق او نسبت به ما و زندگی منطبق باشد، آنگاه شروع به نشان دادن واکنش می کند. لذا این افراد با نیروئی نامرئی، ارتباط برقرار می کنند، همانطور که انسان با همسر یا والدینش ، با فرزند یا حیوان خانگی اش ارتباط برقرار می کند. آنها اوقاتی از روز را صرف تمرکز کردن، و برقراری ارتباط با ذهن برتر کردند، و خواستند که بار دیگر خود را تسلیم نیروی زندگی بخش کنند. آنها دستورالعمل های قوی به آن دادند و درخواست کمک کردند. این آگاهی اینقدر ما را دوست دارد که به ما ازادی می دهد لذا اگر ما بر رنج اصرار ورزیم این نیرو نیز زندگی در رنج به ما می دهد و اگر بر شادی تاکید ورزیم، بدن و زندگی ما را به نوعی سازماندهی می کند که با خواسته مان منطبق باشد. این اولین چیز مشترک در آنهاست.
دومین چیز مشترک، این است که آنها می دانند که عدم سازماندهی خودشان، در افکار و واکنش ها، موجب ایجاد این بیماری شده است. ما در دو حالت ذهنی زندگی می کنیم: در بقا یا در خلق کردن. وقتی در حالت خشم، تهاجم، تنفر، قضاوت و ترس، نگرانی و هراس، درد و رنج یا افسردگی هستیم، مواد شیمیایی ناشی از استرس یا بقا حالت ذهنی را فعال می کند. مقدار زیاد این مواد شیمیایی بر ژن ها اثر دارد که موجب بیماری می شوند. هر بار که فکر میکنیم، نوعی ماده شیمیایی تولید می کنیم. اگر یک فکر عالی داشته باشیم یا یک فکر نامحدود، مواد شیمیایی ایجاد میکنیم که موجب احساس عالی یا نامحدود می شود. اگر افکار منفی یا غیرارزشمند داشته باشیم مواد شیمیایی تولید می کنیم که موجب می شود حس منفی و بی ارزشی کنیم. لذا این چیز غیرمادی که فکر نامیده می شود، موجب ایجاد شرایطی در مغز می شود که ماده ای شیمیایی تولید می کند و این ماده به بدن می گوید که درست مطابق افکار ما، احساسات داشته باشد. لحظه ای که به شیوه ای که فکر میکنیم حس میکنیم، فکر کردن شیوه ای که حس می کنیم را آغاز می کنیم که موجب تولید مواد شیمیایی بیشتری برای فکر کردن بیشتر به شیوه ای که حس کرده ایم می شود و این یک چرخه ایجاد می کند. این حلقه فکر و احساس چیزی ایجاد می کند که من آن را حالت بودن می نامم. این حالت چرخه ای از تفکر و احساس، و احساس و تفکر است که بارها رخ می دهد و موجب می شود که بدن این حالت احساسی را بهتر از هوشیاری ذهنی به خاطر بسپارد.
سومین چیزی که بین آنها مشترک بود این بود که آنها می گفتند که باید خودشان را دوباره بسازند. باید فرد دیگری شوند. دیگر نمی توانستند همان فرد قبلی باشند. آنها فقط با متفاوت فکر کردن شروع به تغییر مغزشان کردند. ما می توانیم آن را انجام دهیم. علم نوروساینس می گوید ما می توانیم مغزمان را هر گاه که چیزهای جدید را می آموزیم تغییر دهیم. اما مهمتر آنکه ما می توانیم از نظر روانی شروع به تمرین کنیم. از نظر روانی آن کسی را می خواهیم باشیم تمرین می کنیم و با انجام این کار، مغز را مجبور می کنیم تا تابعیت ها، الگوها و ترکیب های جدید را بپذیرد. هر گاه باعث شویم تا مغز به طور متفاوت کار کند، ذهن جدیدی را ساخته ایم.
آخرین چیزی که آنها در آن مشترک بودند و من آن را خیلی منحصر به فرد یافتم این بود که آنها لحظات طولانی زمان و مکان را از دست می دادند، می نشستند و این آرمان جدید را خلق می کردند. وقتی جشمانشان را باز می کردند انتظار داشتند که یک ساعت بعد باشد! به عبارت دیگر، در تمرین ذهنی شان اینقدر درگیر می شدند که زمان و مکان ناپدید می شد. آنها از حالت بقا به حالت آفرینش حرکت می کردند. در حالت آفرینش یا خلق ما فارغ از خود می شویم، خودمان را فراموش می کنیم. در تصویرسازی کاربردی، اگر به راهبه ها نگاه کنید و دعا و مراقبه را در نظر آورید، بخشی از وجودمان که فعال می شود قطعه پیشانی نامیده می شود که مانند کنترل شدت صدا یا ولوم مغز است. وقتی قطعه پیشانی شروع به کار می کند تمام مدارهای دیگر و مغز را آرام می کند و هیچ چیز دیگری در حال فعالیت نیست بلکه فقط یک فکر مصمم است. به طور ناگهانی آنها شروع به تجربه حالت نوع دوستانه دلسوزی، شادی و الهام و خوش نیتی می کنند. چیزی که آنها نمی دانستند این بود که لحظه ای که در حال انجام آن بودند، در حال شرطی سازی مجدد بدن به ذهن جدید بودند. آنها شروع به تغییر ژن و فعال کردن حاالت ژنی جدید در نتیجه آن کردند و شفا در نتیجه آن حاصل می شود.
در آزمایش هایی که روی راهبان بودایی انجام شد آنها یک الگوی موج مغزی به نام امواج گاما تولید کردند. وقتی امواج گاما وجود دارند که کاملا متصل و در حالت روانی یا flow باشید. وقتی مغز در هماهنگی یا synchrony باشد، زمانی که مدارها در مغز در حال تولید فرکانس یکسانی هستند می توانیم بگوییم که مغز از دید کل نگر اکنون در حال کار کردن است. بخش های مغز در حال گفتگوی درونی هستند و مغز در اتحاد روانی است. در نتیجه موج گاما زمانی وجود دارد که آن سیگنال های همسان باعث شوند تا مدارها شروع به تشکیل و حفظ مدار ها و ارتباطات جدیدی کنند. هنگامی که راهبان از مراقبه بیرون آمدند و چند ساعت بعد بررسی شدند دیدند که هنوز همان الگوی گاما را دارند. نه تنها در حالت خوشی بودند بلکه در یک حالت بنیادی از وحدت و یگانگی بودند که در آن نظم درونشان از محیط بیرونشان بسیار عظیم تر بود. این تعریف من از سلطه یا mastery است. هنگامی که ما وضعیت عصب شناسی، احساسی و شیمیایی درونی را به خوبی حفظ کنیم هیچ چیزی در دنیای بیرونی ما نمی تواند ما را از آن دور کند. وقتی الگوهای یکپارچه درونی را تولید می کنیم سیستم ایمنی بسیار قوی می شود. این راهبان بیمار نمی شدند چون سیستم ایمنی شان بسیار یکپارچه و منظم بود به طوری که بیماری نمی توانست در بدنشان باشد. سیگنالی که از سیستم عصبی مرکزی پایین می آید نظم شگفت انگیزی خلق میکند که به بدن اجازه می دهد که به روش های شگفت انگیزی وارد عمل شود. و ذهن نمیتواند مغز را تغییر دهد زیرا ذهن محصول مغز است. ذهن همان مغز در حال عمل است. از این رو آنچه مغز و ذهن را تغییر می دهد هشیاری نام دارد. جنبه غیرمادی ماست که از مغز و بدن برای تولید سطوح مختلف ذهن استفاده می کند و این تنها زمانی است که واقعا هوشیار و خودآگاه باشیم . تنها زمانی که متوجه آن می شویم می توانیم تغییرات قابل توجهی را در زندگی مان به وجود آوریم. اگر من می خواهم بنشینم و وقتی برای تقلید از خالق زمان بگذارم، اگر می خواهم مانند خدا باشم، اگر می خواهم با میدان کوانتوم که به تمام چیزها زندگی می بخشد برابری کنم، اگر می خواهم الوهیت را ابراز کنم و یک آفریننده باشم، باید بدانم که افکارم به حساب می آیند. حال دیگر ما به عنوان قربانی محیط پیرامون زندگی نمی کنیم. اجازه نمی دهیم هر آنچه در آن بیرون است تغییر شیمیایی داخلی را ایجاد کند و ما با آن رویداد همراه شویم یا بر اساس احساسمان واکنش نشان دهیم. در عوض ما کاری درونی انجام می دهیم که تاثیری خارجی را ایجاد می کند و به کاری که اینجا و آنجا انجام دادیم، توجه می کنیم. این محیط نیست که فکرمان را کنترل می کند، فکر ماست که محیط را کنترل می کند”
مرکز روانشناختی و مشاوره انتخاب
تلفن هماهنگی جهت تعیین وقت قبلی
فرزاد سلحشور 0616-638-0922
آیا بیمار مبتلا به آلزایمر یک حادثه هیجانی را به یاد می آورد؟
فکر می کنید بیماران مبتلا به آلزایمر به حادثه ای که باعث هیجان در آنها شده است چه احساسی دارند؟ مثلا اگر یک مراقب آنها را عصبانی کرده باشد آیا آنها این موضوع را به خاطر می آورند و این عصبانیت تا چه مدت با آنهاست؟ اصلا وقتی این بیماران چیزی به خاطر نمی آورند، چه اهمیتی دارد که چطور با آنها برخورد شود؟ برای پاسخ به این سوالات مروری بر مطالعات در این زمینه داشته ام که به دو مفهوم در ادبیات مربوط برخورد کردم: تقویت حافظه هیجانی و احساس بدون حافظه. در ادامه به بررسی این دو مفهوم در بیماران مبتلا به آلزایمر میپردازم که کمک می کند به سوالات فوق پاسخ دهیم و سپس به کاربردهای
روانشناسی در سینما
هانیبال لکتور را در فیلم سکوت بره‌ها به یاد دارید؟ روان‌شناس دیوانه‌ای که برای پیدا کردن یک قاتل زنجیره‌ای خیلی خطرناک که روزی یکی از بیماران خودش بوده...
بیمار روانی،
جنایتکار یا یک افسرده آرام همیشه حضور خیلی چشمگیری در سینما داشته است. البته
در بسیاری از این فیلم‌ها یک شخصیت بیمار روانی وجود دارد که بالاخره هم کنترل
خودش را از دست می‌دهد و جنایتی مرتکب میشود. اینجاست که پای روان‌شناس‌ها وسط می‌آید
تا با کمک پلیس، قضیه را حل و فصل کنند.
هانیبال لکتور را در فیلم سکوت بره‌ها به یاد دارید؟ روان‌شناس دیوانه‌ای که برای پیدا کردن یک قاتل زنجیره‌ای خیلی خطرناک که روزی یکی از بیماران خودش
بوده، به افسر اف‌بی‌آی کمک‌های روان‌شناسانه میکند؛ البته از همانجا در زندان.
۱- مرد بارانی – Rain man -:
چرا به دنبال خشک کردن ریشه «روانشناسی ورزشی» هستیم؟
رییس انجمن علمی رفتار حرکتی و روانشناسی ورزشی معتقد است: واگذاری روانشناسی ورزشی از وزارت علوم به وزارت بهداشت، همانند درختی می‌ماند که با زدن شاخه‌های آن موجب رکود و کج‌روی آن می‌شویم.
دکتر مهدی نمازی‌زاده در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به حذف روانشناسی ورزشی از کنکور ارشد سال 96- 95 و واگذاری این رشته به وزارت بهداشت افزود: به عنوان یکی از پیشکسوتان رشته روانشناسی ورزشی به شدت مخالف این حذف و همچنین واگذاری روانشناسی ورزشی به وزارت بهداشت هستم. زیرا این مساله سبب ایجاد تضاد بین حفظ جامعیت این علوم و جنبه‌های سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی آن میشود. اگر قرار است سیاست‌گذاری‌ها و برنامه‌ریزی‌ها بین وزارت علوم و بهداشت تفکیک شود، بهتر است سیاست‌گذار وزارت علوم، تحقیقات و فناوری باشد و مجری وزارت بهداشت. حتی به اعتقاد من در صورت نیاز بهتر است یک کمیسیون مشترک بین این دو نهاد در
